Zamek w Ojcowie został wzniesiony przez Kazimierza Wielkiego, a podanie mówi, że nazwa castrum Oczec powstała na
cześć jego ojca Władysława Łokietka, który w pobliżu Ojcowa znalazł niegdyś ukrycie przed wrogimi wojskami.
Ścisłe datowanie nie jest możliwe, jednak można założyć, że zamek powstał pomiędzy 1354 rokiem, kiedy król
otrzymał od biskupstwa krakowskiego te ziemie, a 1370 rokiem, kiedy miał tu już siedzibę burgrabia Zaklika.
Pierwotnie zamek składał się z ośmiobocznej wieży ostatecznej obrony posadowionej na skałach górujących ponad
pozostałą częścią wzgórza, obwodu murów obiegających nieregularnie wzgórze po jego krawędzi oraz z czworobocznej
wieży bramnej dostawionej do skał u stóp donżonu. Dom mieszkalny wzniesiono wzdłuż wschodniego odcinka obwodowych murów.
Cypel odcięto od reszty wzniesienia głębokim przekopem, nad którym przerzucono zwodzony most.
Kazimierz Wielki utworzył w Ojcowie starostwo, pierwszym znanym starostą był Jan z Korzkwi pod koniec XIV wieku.
W 1400 roku zamek został zastawiony przez Władysława Jagiełłę. Kolejnymi starostami byli przedstawiciele wielu zamożnych rodów,
między innymi Szafrańcowie, Bonerowie, Myszkowscy i Korycińscy. O pracach budowlanych czy remontach za ich panowania nie ma informacji,
prawdopodobnie jednak musiały być jakieś prowadzone, skoro dopiero w 1620 roku odnotowany jest zły stan zamku. Po remoncie, który trwał bardzo długo,
powstała okazała rezydencja z nowym domem mieszkalnym umiejscowionym na wystającym na
południe w rejonie bramy wjazdowej cyplu skalnym. Budynek był podpiwniczony i miał dwie kondygnacje naziemne.
Umieszczono w nim między innymi kaplicę. Na środku dziedzińca znalazła się głęboka (40m) wykuta w skale studnia.
Podczas potopu szwedzkiego najeźdźcy urządzili w nim magazyn broni i żywności.
Po wycofaniu się Szwedów zamek został wyremontowany przez Stanisława Korycińskiego, a w 1676 roku starostwo ojcowskie objęli
Warszyccy, a później Męcińscy i Morscy. W 1721 roku starostą był Bogusław Łubieński, później Załuscy. W 1787 roku na zamku był
podejmowany Stanisław August Poniatowski, starostą wtedy, z resztą ostatnim, był tu Teofil Załuski.
Po rozbiorach Polski Pod koniec XVIII wieku zamek zaczął być zaniedbywany i popadł w ruinę, ostatecznie mieszkańcy go
opuścili w 1826 roku. Gdy oddano go pod licytację zakupu dokonał Konstanty Wolicki, który kazał rozebrać znaczną część murów
i budynków dla pozyskania materiału budowlanego. Kolejny właściciel, Wojciech Prendowski, nosił się wprawdzie z zamiarem
odbudowy zamku, zlecając plany wykonania tych prac znanemu architektowi Franciszkowi Marii Lanciemu, ale robót restauracyjnych
nawet nie rozpoczął. Dopełnił natomiast dzieła zniszczenia, gdy z gotyckich kamieni zamkowych kazał wznieść karczmę i browar.
Ocalałą ośmioboczną wieżę w 1913 roku obniżono obawiając się, że dolna część murów nie wytrzyma obciążenia.
Obecnie zachowane tu są wieża bramna, wieża ośmioboczna, przyziemie murów budynku południowego oraz resztki murów obwodowych.
Na dziedzińcu zachowała się także studnia. Z mostu prowadzącego do wieży bramnej zachowały się częściowo tylko kamienne filary.
W wieży ośmiobocznej widać ślady schodów oraz kominka jeszcze z XIV wieku.
Źródło: http://ojcow.zamki.pl/